Brecht...

Daha önceki bir yazımda film ve dizilerimizdeki kostüm sorunundan bahsetmiş yepyeni dikimli elbiselerle tarihi filmlerde oynatılan oyuncularla gerçeklik duygusunun bir türlü yakalanamayacağından bahsetmiştim.
Geçenlerde Roland Barthes'ın Çin Yolculuğu Defterleri'ni okurken Barthes'ın aynı şeyden şikayet ettiğine tanık oldum. Yazar Çin'e yaptığı yolculuktan arta kalan notlarıyla oluşturduğu kitabında komünist Çin'in sanatsal faaliyetlerini de izliyor. Bir propoganda aracı olarak tiyatro öncelikli bir yere sahip.
Bu tür bir oyunu seyrederken Barthes şöyle bir  yorum yapıyor;
''Giysileri çok fazla temiz, özellikle, isteyerek böyle yapılmış; hiçbir şey aşınmış, canlı, gerçek değil. Brecht havasında değil.' 
Belki de bir tür yenilik ve parlaklık hissini vermek ne olursa olsun hoş geliyor. Kostümün güzelliğini yeniliğinde görmek naifliği onun eskiliğinde gündelik kullanımdaki gücünü görmeyi engelliyor.