alternatif hafıza

Artık birini gerçekten tanımak, bilmek hakkı elimizden alınmış görünüyor. Medya neyi sunarsa onu daha iyi tanıyoruz. Çevremizdeki insanlarla girdiğimiz doğal ilişkininin dışında kültürel insan keşfetme yönümüz çok kısıtlı… Tanımak istemiyoruz ya da isimler aklımızdan çıkıp gidiyor... Medya ise devamlı olarak belirlediği isimleri benliğimize boca ediyor. Dil öğrenirken de aynı metod sıklıkla kullanılır. Bilmediğiniz kelimeyi öğrenmek yetmez sürekli olarak metin içerisinde görmeniz gerekir. Bu tekrar ,bu sürekli gündemde tutma insan zihninde açılan bir kovuğa o şeyi yerleştirmek için gereklidir. Çok az kullanılan ya da bir kez gördüğünüz bir kelimeyi ise unutur gidersiniz… Yaşamımıza girmesi gereken isimleri de bu tekrar olmadığı için kaçırıp gidiyoruz. Ne zaman bir ressam beğensek adını aklımıza kazımaya çalışsak kaçıp gidiyor, ne zaman farklı bir öykü sesi duysak yazarını hatırlamak istesek çabalarımız boşa çıkıyor, ne zaman dizeleri biraz farklı bir şair görsek hadi bu ismi unutmayalım desek nafile! Bir anlamda kültürel büyük birader olmaya oynuyor gazeteler televizyonlar hatta sinemalar…

Saklanan Çocuk-Elif Naci

Çünkü tekrar sanatını maalesef medya ele geçirdi…Onun dayattıklarını haricindekilere yer kalmıyor aslında tam tersinin olması gerekir, medya belleğinin boş şişkinliğini bizim keşfettiğimiz isimler ele geçirmeli, ama bence bu boşuna bir umut…Çünkü medya-kültür yumağı bambaşka kazaklar örüyor. Bir pazarcının çığırtkanlığında  zorla tanıtmayı bir kural haline getiriyor. Bu diğerlerini linç eden bir şey ve sürekli şimdiki zamana oynanan bir oyun… Aklımızda tanımamızın bize çok yarar sağlamayacağı isimler kalırken diğerleri zamanın içerisinde kayboluyor…İşin aslı bizim okuyucu ya da sanat izleyicisi olarak kendi bireysel tekrar sanatımızı yaratmamız gerekiyor…

Ben böyle mini bir hafıza yarattım; ressam denince Elif Naci, öykücü denince Behiç Duygulu, şair denince Sabri Altınel, romancı denince Refii Cevad Ulunay…Şimdi bu isimleri sürekli kendime tekrarlıyorum ki unutmayayım J…Şair Metin Eloğlu’nun dediği gibi ben hiçbir şeyi  unutmam, unutmam, …keşke…