Ezcane ve Mürekkep

Plato'nun Eczanesi bir Derrida kitabı…Anlatı bir Plato metninin (Phaedrus) izinden sürüp gidiyor ve Derrida’nın buğulu yaklaşımı gene iş başında... Kitapta Sokrat bir öğrencisini sözün yazıdan daha üstün niteliklere sahip olduğuna inandırmaya çalışıyor. Tam Derrida’ya göre bir argüman…ilerleyen sayfalarda Hastalık ve sağaltımla ilgili bir yöne giren metinde söz dönüp dolaşıp Pharmakon kavramına dayanıyor. Pharmakon ne ilaç ne zehir ,ne çare ne de hastalığın kendisi tam anlamıyla muğlak bir şey… Derrida’ burada anlatamayacağım kadar karmaşık yollara sapıyor ve kitap tam bir yavaş okuma gerektiriyor.

Sadece ilginç bulduğum bir alıntıyı aktaracağım;

‘Sperm, su, mürekkep, resim: pharmakon daima sıvı gibi nüfuz eder, içilir, emilir, içeri girer, içeriyi tipin sertliğiyle belirler ve ardından onu istila eder ve ilacı, içkisi, içeceği iksiri, zehiriyle kaplar…’

Derrida burada Pharmakon’un özellikle akıcı yönlerinden bahsederken mürekkep benzetmesini de kullanıyor. Bana sanki yazının bir başka tanımlaması gibi göründü… Yazılan bir metnin sıvı akıcılığıyla yayılması ona benzetilmesi, anlatının bir su istilası gibi okuyanı istila etmesi ve önüne kapıp götürmesi, bütün bu mekanizmalar yazı ve metin düzlemine ait… Ama Pharmakon yakalanıp tutulan, akla yerleşen anlamlardan oluşan bir şey değil, tıpkı yazı gibi sonsuz yorumlara yol açan bir şey…Diğer taraftan spermle mürekkebin aynı sınıflamada yer alması da çarpıcı. Zemine nüfuz eden ve çoğalan özellikleriyle…